Mijn benen op de trappers.
Links, rechts, links, rechts.
Genietend van de momentjes schaduw en windvlagen, puffend bij de stoplichten.
Zweetdruppeltjes die van mijn nek, via mijn bovenrug hun weg vinden naar mijn onderrug en daar op de een of andere vage reden een soort orgie houden. Het voelt een beetje alsof het eerste druppeltje dat beneden is de rest aanspoort ook te komen. Alsof ie roept; jongens, plek zat!!!! Komt u maaaaaaaaar!
Ok sorry, ik dwaal af. Wat ik even wil zeggen. Fietsen met dit weer is geen pretje. En tijdens deze tocht dwaalden mijn gedachten af; omdat afleiding ECHT nodig is.
